شلوار لی و لیوایز

نام شلوار جین

جین نام نوعی پارچه کتانی با بافت راه‌راه و ضخیم است که به پارچه دِنیم (Denim) نیز شناخته می‌شود.

اگرچه همه‌گونه لباس از جنس جین وجود دارد، ولی پارچه جین عمدتاً برای دوخت شلوار به کار می‌رود. در ایران در لفظ عوام به “جین”، “لی” هم گفته می‌شود که در حقیقت لی نام یک نشان تجاری یا برند است.

واژه جین یا جینز (Jeans) از واژهٔ فرانسوی bleu de Gênes به معنی (آبی ازجنوای ایتالیا) آمده است.

جین مبدا فرانسوی و هندی دارد و برای نخستین بار لباس “ملوانان” از این جنس تهیه شد. ولی تنها در دهه ۱۹۵۰ بود که استفاده از این نوع شلوار ابتدا در میان نوجوانان و سپس در میان همه مردم شایع شد.

قدیمی‌ترین مارکهای جین

قدیمی‌ترین مارک‌های شلوار جین، لی، لیوایز و رانگلر می باشند. شلوار‌های جین معمولا آبی رنگ هستند. این شلوار‌ها با نیل به این رنگ درمی‌آیند.

در حالی که تنها چند گرم نیل برای رنگ کردن یک شلوار لازم است، سالانه بیش از ۲۰ میلیون تن نیل در این صنعت مصرف می‌شود.

مخترع شلوارهای لیوایز

استراوس که یک تاجر خبره بود با دیدن این محصول جدید، بلافاصله پیشنهاد ژاکوب را پذیرفت. در بیستم ماه مه سال ۱۸۷۳، این دو نفر حق امتیازی به شماره ۱۳۹,۱۲۱ را در آمریکا به نام خود ثبت کردند. این تاریخ امروزه به عنوان تاریخ تولد رسمی بلوجین شناخته شده است.

رنگ نیلی به دلیل تیرگی دیرتر کثیف می‌شد و برای لباس‌های کار نیز انتخاب بهتری بود. مهم‌ترین و پرطرف‌دارترین رنگ در میان مردم بود. لوی استراوس، ژاکوب را به عنوان سرپرست تولید این شلوار‌های جدید در شرکت خود استخدام کرد.

این شرکت تا سال ۱۸۷۵ به تولیدات خود ادامه داد و دو کارخانه دیگر در سانفرانسیسکو راه اندازی کرد.

پارچه‌های کتان برای دوخت این شلوار‌ها از یکی از معروفترین کارخانه‌های پارچه سازی منچستر تامین می‌شد. در مدت زمانی کوتاه، تمام کارگران از این شلوار‌های جدید استفاده می‌کردند.

قیمت یک دست لباس کار با دوام تولید شرکت لوی استراوس ۱.۲۵ دلار بود، رقمی کاملا باور نکردنی. حق امتیاز این محصول تا بیست سال منحصراً در اختیار شرکت استراوس بود.

در سال ۱۸۹۰ این شلوار‌ها مدل ۵۰۱ نام گرفت که هنوز هم با این نام در بازار به فروش می‌رسد. با به پایان رسیدن حق انحصار این محصول، بسیاری از کارخانجات تولید پوشاک از این محصول پرطرفدار شرکت لوی استراوس کپی برداری کردند.

تا سال ۱۹۵۰ دانش آموزان دبیرستانی به عنوان اعتراض به بزرگتر‌ها که این شلوار‌ها را نمی‌پوشیدند و برای اینکه متفاوت‌تر به نظر برسند، شروع به پوشیدن این شلوار‌ها کردند. در سال ۱۹۷۰ شلوارجین بیش از همیشه طرفدار پیدا کرد. از زمانی که مردم لغت لیوایز (Levi’s) را برای این شلوار‌ها به کار بردند، شرکت لوی استراوس نیز این لغت را به عنوان علامت تجاری اش ثبت کرد.

استفاده از شلوار جین به روایت تاریخ

استفاده از شلوار جین تحولاتی در طول تاریخ داشته است.

قرن هجدهم: استفاده از پارچه کتانی در کشاورزان

در قرن هجدهم، با رونق گرفتن کشاورزی، کارگران برای کار در مزرعه لباس‌های جین می‌پوشیدند. شلوار جین استحکام بیشتری داشت و به آسانی از بین نمی‌رفت. برای محکم‌تر شدن نقاطی از شلوار که زودتر دچار پارگی دوخت می‌شدند از نوعی پرچ استفاده شد.

قرن نونزدهم: استفاده در معادن طلای کالیفرنیا

کارگران معادن طلای کالیفرنیا به لباس‌هایی با دوام و محکم نیاز داشتند. برای اولین بار در سال ۱۸۵۳ شخصی به نام استراوس تولید انبوه لباس کار با مشخصات فوق را شروع کرد.

سال ۱۹۳۰

گاوچران‌ها در اکثر فیلم‌های وسترن شلوار جین به پا داشتند. این کار باعث رواج شلوار‌های جین در آن سال‌ها بین مردم شد.

سال ۱۹۴۰

در زمان جنگ دوم جهانی، سربازان آمریکایی شلوار جین می‌پوشیدند. بعد از جنگ تولید کننده‌های معروف پوشاک از قبیل: رانگلر (wrangler) و لی (lee) شروع به رقابت با لوی (levi) برای در دست گرفتن بازار جهانی کردند.

سال ۱۹۵۰

شلوار جین با تبلیغات تلویزیونی و فیلم‌ها بین نسل جوان رایج شد. (جیمز دین در فیلم شورش بی دلیل) پوشیدن این شلوار‌ها سمبل طغیانگری بین نسل جوان بود.

سال‌های – ۱۹۷۰۱۹۶۰: هیپی‌ها و جنگ سرد

مدل‌های مختلف شلوار جین به بازار آمد. جین‌های گل دوزی شده و جین‌های رنگی. در کشور‌های غیر غربی جین به عنوان سمبل فساد غرب تبدیل شده بود.

سال ۱۹۸۰ و پس از آن

جین به لباس مد روز تبدیل شد. طراحان معروف لباس شروع به طراحی مدل‌های مختلف جین با مارک‌های اختصاصی خود کردند. فروش جین دائماً رو به افزایش بود.

تکامل استفاده شلوار جین

همانگونه که گفته شد، شلوا‌های جین در ابتدا فقط توسط کارگران پوشیده می‌شدند. در این زمان، زیپ شلوار‌های جین مردانه در قسمت جلو و زیپ شلوار‌های زنان در قسمت راست شلوار قرار داشت.

در دهه ۱۹۶۰، هم شلوار‌های مردانه و هم شلوار‌های زنانه دارای زیپ در قسمت جلو بودند.

تصاویر قدیمی نشان می‌دهند که در دهه‌های قبل از اینکه این شلوار‌ها تبدیل به پوشاک رایج شوند، بسیار گشاد دوخته می‌شدند.

پس از اینکه جیمز دین آن‌ها را طی فیلم “شورش بدون دلیل” معروف ساخت، پوشیدن شلوار جین به عنوان روحیه ماجراجویی نوجوانی در دهه ۱۹۵۰ مطرح گشت.

به همین دلیل، برخی اوقات پوشیدن این شلوار‌ها در سالن‌های تأتر، رستوران‌ها و یا مدارس ممنوع می‌گشت.

در دهه ۱۹۶۰، پوشیدن شلوار‌های جین مقبول‌تر گشت و در دهه ۱۹۷۰ این نوع شلوار‌ها تبدیل به پوشش عادی و رایج در آمریکا شده بودند.

ورود شلوار جین به ایران

شلوارهای جین، بیشتر با مارک «لی» وارد ایران می‌شدند. به همین دلیل شوار جین در ایران به اسم لی شناخته می‌شد. پوشیدن شلوار جین در کشور در دهه ۴۰ و ۵۰ شمسی بیشتر همه‌گیر‌تر شده و در سال‌هایی (بین ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۵) به مد اصلی پوشاک در کشور تبدیل شده بود.

در عکس‌های قدیمی و مجلات آن روز‌ها زنان و مردانی را می‌بینید که شلوار‌های جین با پاچه‌های گشاد ۲۵ تا ۳۰ سانتیمتری از اروپا و آمریکا به تهران وارد می‌شدند، به تن داشتند. شلوار‌هایی که برای خرید آن‌ها بین ۵۰ تا ۱۵۰ تومان پول پرداخت می‌کردند. تاکنون تحقیق جامعی روی پوشاک مدرن و ورود شلوار جین به کشور صورت نگرفته است.

فروش عمده شلوار لی و لیوایز در تهران

اگر به دنبال خرید عمده شلوار لی و لیوایز در تهران، هستید، پوشاک ایلیا، مرغوبترین شلوارها را با قیمت مناسب در اختیار شما قرار می دهد.

در هر جایی از کشور ایران از جمله استان تهران، برای خرید عمده شلوار لی و لیوایز با پوشاک ایلیا تماس بگیرید.